Έλεγα να γράψω το άρθρο την επόμενη του Game 4 στην Μαδρίτη. Ευτυχώς όμως δεν το έκανα. Νομίζω 6 μέρες μετά από άκομα μία ιστορική πρόκριση του Ολυμπιακού ίσως αυτά που θα γράψω να είναι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά γίνεται.
Ο Ολυμπιακός (κόσμος, ομάδα, διοίκηση) περίμενε καρτερικά την περίοδο των Play-Off. Μέχρι να φτάσουμε ως εκεί προέκυψαν γκρίνιες, τραυματισμοί, προσθήκες, αποχωρήσεις όμως ένα πράγμα παρέμεινε ίδιο. Η πίεση και το άγχος που διακατέχει την ομάδα από την έναρξη της σεζόν. Και δικαιολογημένα. Με τόσο βαθύ ρόστερ, τόσο μεγάλα συμβόλαια και τόσες μεγάλες προσωπικότητες οι προσδοκίες φτάνουν στα ύψη. Κύπελλο, Ευρωλίγκα και Πρωτάθλημα.
Ο πρώτος στόχος χάθηκε, αλλά όπως φάνηκε δεν επηρέασε τον οργανισμό. Η Ευρωλίγκα όμως είναι το Α και το Ω για το αν θα κριθεί η σεζόν πετυχημένη ή αποτυχημένη (σκληρό αυτό μεν αλλά αυτή είναι η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί από μέσα και κόσμο).
Στα Play-Off ο Ολυμπιακός δεν επιβεβαίωσε τις Κασσάνδρες που βάραγαν καμπάνες κινδύνου λόγω της αγωνιστικής κάμψης της ομάδας τον Μάρτιο. Έκανε αυτό που έπρεπε απέναντι σε μία ομάδα με τρόπαια, με ισχυρή διοίκηση και παίχτες-κοσμήματα του μπάσκετ στην γηραιά ήπειρο.
Μπήκε με το μαχαίρι στα δόντια. Στο πρώτο ματς κέρδισε με την σταθερότητα του σε όλο το διάστημα του παιχνιδιού. Στο δεύτερο ματς μίλησε η θέληση των παικτών και του Μπαρτζώκα να εκμεταλλευτούν αυτό για το οποίο πάλευαν όλη την χρονιά. Το πλεονέκτημα έδρας. Στο τρίτο ματς η Ρεάλ φυσιολογικά αντέδρασε και ο Ολυμπιακός πάλευε με τον κακό του εαυτό παρά με τους Μαδριλένους. Στο τέταρτο ματς οι ερυθρόλευκοι ακόμη αντιμετώπιζαν την κακή τους πλευρά στο πρώτο ημίχρονο. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως η ομάδα έδειξε με τον πιο πειστικό τρόπο γιατί τερμάτισε πρώτη στην Regular Season. Μιλάω για το +15 (67-82), διότι μετά παρουσιάστηκαν ζητήματα συγκέντρωσης και διαχείρισης της πίεσης που έβαζε η Ρεάλ.
Έπαιξε με την φωτία αλλά δεν κάηκε. Όμως στο Final Four… αυτά τα νεκρά διαστήματα δεν συγχωρούνται πόσο δε μάλλον όταν αντιμετωπίζεις ως προπονητή τον Βασίλη Σπανούλη στον ημιτελικό.
Τώρα είναι η ώρα που το άγχος που υπάρχει οφείλεται να μετατραπεί σε δύναμη και ώθηση για να παίξει ο Ολυμπιακός τα σημαντικότερα ματς της χρονιάς.
Τώρα είναι η ώρα που η πίεση την οποία δέχεται ο προπονητής μέχρι και το τηλεφωνικό κέντρο του οργανισμού πρέπει να μετατραπεί σε ισχύρη διάθεση για μάχη μέχρις εσχάτων.
Ναι… αυτό το άρθρο έχει μέσα πολλούς συναισθηματισμούς, αλλά η αλήθεια πλέον είναι αυτή και τίποτα άλλο. Όλοι πλέον θέλουν να δουν τον Ολυμπιακό στα 100 του χρόνια να είναι Πρωταθλητής Ευρώπης στο μπάσκετ!
Ιδού η Ρόδος λοιπόν, Ιδού και το πήδημα για τον Ολυμπιακό.
