Λίγες μέρες μετά την έναρξη της προετοιμασίας της Ελλάδας και λίγες μέρες πριν τα φιλικά της Εθνικής, οφείλω να παραθέσω τις σκέψεις μου για αυτή την διοργάνωση. Την 4η διεθνή διοργάνωση (Ευρωμπάσκετ 22, Μουντομπάσκετ 23, Ολυμπιακοί Αγώνες 24, Ευρωμπάσκετ 25) σε 4 καλοκαίρια.
ΟΙ ΑΠΟΥΣΙΕΣ
Καταρχάς, δεν έχουν καμία σχέση με το 2022. Η Εθνική θα κατεβεί με σημαντικές ελλείψεις (Ρογκαβόπουλος, Καλάθης, Παπαγιάννης, Γουόκαπ) που τουλάχιστον οι δύο από τις τέσσερεις είναι αδικαιολόγητες. Και μιλάω για τους Ρογκαβόπουλο και Παπαγιάννη. Δυστυχώς, εδώ δεν ταιριάζει η φράση “Η ιστορία γράφεται από τους παρόντες και μόνο”.
Ο πρώτος βρίσκεται σε άριστη ηλικία (μόλις 24 ετών) και θα αποτελεί βασικό παίκτη της επόμενης στρατιάς που θα εκπροσωπεί την Εθνική Μπάσκετ στο μέλλον. Η αιτία της απουσίας του αναφέρουν ότι βρίσκεται στον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας και τον προπονητή Σπανούλη. Αυτές οι αναφορές όμως μένουν στο πεδίο των φημών και όχι κάτι παραπάνω, γιατί ο Σπανούλης δεν έχει μιλήσει με ονομάτα (και ούτε χρειάζεται), παρά μόνο για διαφορετικές φιλοσοφίες και άλλα θεωρητικά πράγματα.
Κανονικά όσοι είναι διαθέσιμοι, πρέπει να επιτελέσουν το καθήκον τους απέναντι σε μία Εθνική που έχει χαρίσει άπειρες χαρές στον λαό μας. Και αυτό δεν είναι κάποια εθνικιστική φανφάρα. Είναι μία χρυσή ευκαιρία για τον νεαρό φόργουοντ να αναδείξει τις ικανότητες του μέσα από το Ευρωμπάσκετ, παίζοντας και μεγάλους χρόνους. Όμως, έχει προτιμήσει να απουσιάσει από τα μεγάλα ραντεβού της Εθνικής, εδώ και δύο καλοκαίρια.
Όσο αφορά τον Παπαγιάννη, ο ίδιος γνωρίζει ότι είναι ο μοναδικός καθαρόαιμος και έμπειρος ψηλός της Εθνικής. Παρόλα αυτά, επέλεξε να μην συμμετάσχει λόγω προσωπικών προβλημάτων που έχει με τον Σπανούλη. Μέγα λάθος. Αντί να ρίξουν νερό στο κρασί τους και οι δύο πλευρές, διάλεξαν τον δρόμο της ρήξης. Δυστυχώς, το κάλεσμα της Εθνικής δεν είναι αρκετό για να γεφυρώσει το χάσμα των δύο προσώπων. Και σε αυτό η ευθύνη βαραίνει και τον αθλητή και τον προπονητή. Όμως, το πιο ανησυχητικό είναι πως αυτή η αγνόηση της κλήσης στην Εθνική, ίσως αποτελέσει αντι-παράδειγμα και για άλλα παιδιά για να επιλέξουν να μην αγωνιστούν με τα γαλανόλευκα.
Καλάθης και Γουόκαπ μπορούμε να πούμε πως έχουν ισχυρό άλλοθι για να μην συμμετέχουν στο φετινό Ευρωμπάσκετ. Οι δύο τους ταλαιπωρήθηκαν πολύ από δύσκολους και ύπουλους τραυματισμούς που τους αφόπλισαν για μεγάλο χρονικό διάστημα την περσινή σεζόν. Είμαι σίγουρος πως και οι δύο θα ήθελαν να εμφανιστούν σε μία ακόμη κλήση της Εθνικής, αλλά οι αντικειμενικές δυσκολίες τους άφησαν πίσω.
ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ
Αυτό είναι άγνωστο. Ναι μεν η Εθνική κατεβαίνει λειψή, όμως η ύπαρξη ενός ικανού προπονητή και οι απουσίες που έχουν ομάδες που είναι στα μέτρα μας θα έλεγα (δεν μιλάω για Σερβία, Γερμανία) ελαφρύνουν το ζήτημα των απόντων.
Έπισης άγνωστος είναι ο πήχης που έχουμε με βάση τις τωρινές συνθήκες. Το μετάλλιο νομίζω απομακρύνεται σαν πιθανότητα. Η 8αδα; Είναι ο βασικότερος στόχος, αν σκεφτούμε βραχυπρόθεσμα. Προσωπικά, ο στόχος του εθνικού μας συγκροτήματος είναι ένας. Να απόδειξουμε ότι αυτό που συνέβη στη Λυών πέρυσι δεν ήταν ένα πυροτέχνημα. Ότι δεν ήταν οι διαφορές και η τυχή που μας έφεραν στην 8αδα της Ολυμπιάδας. Ότι μπορούμε να κοιτάξουμε κάθε αντίπαλο στα μάτια.
Το κλειδί της επιτυχίας (όπως την ορίζει ο καθένας και η ομάδα) είναι ένα. Να παίξουν χωρίς άγχος. Γιατί το 2022 η ομάδα πνίγηκε από το άγχος, εξαιτιάς της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και απέτυχε παταγωδώς. Η μεγαλύτερη νίκη της εθνικής σε αυτή την διοργάνωση είναι να νιώσουν οι πρεσβύτεροι πως έκαναν ο,τι μπορούσαν για να φέρουν μία διάκριση για το άθλημα και οι νέοι να αγαπήσουν την Εθνική, ώστε να πραγματοποιηθεί ομαλά η αλλαγή φρουράς.
ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΡΑΓΟΥΔΑ…
δεν αφορούν κανέναν. Και αναφέρομαι στην επιστολή των Ελλήνων παικτών του Παναθηναικού προς τον Πρωθυπουργό βάλλοντας εναντίων της ΚΕΔ και της ΕΟΚ. Πρώτα από όλα, νομίζω πως οι παίκτες του τριφυλλιού δεν διάβασαν καν την επιστολή και απλά έβαλαν την τζίφρα (αυτό θυμίζει κάποιους πολιτικούς που υπέγραφαν μνημόνια χωρίς να τα διαβάζουν) κατ’ εντολήν του Δημήτρη Γιαννακόπουλου που βρίσκεται σε ανοιχτή κόντρα με την Ομοσπονδία και την Διαιτησία. Βέβαια, η ευθύνη δε πάει στους παίκτες. Σαν όλους τους εργάζομενους οφείλουν να ακολουθούν σε πολλές περιπτώσεις τις επιταγές του εργοδότη. Η επιστολή όμως είναι θλιβερή, καθώς εμπλέκονται με αυτόν τον τρόπο και οι παίκτες σε μία διένεξη που μαίνεται ανάμεσα σε διοικήσεις και μόνο. Άρα, η επιστολή ήταν παντελώς αχρείαστη και δημοσιοποιήθηκε σε μία κάκιστη στιγμή. Και αυτό δε το λέω σαν υπερασπιστής της διοίκησης Λίολιου. Τουναντίον. Αλλά σαν άτομο που πιστεύει ότι τέτοιου είδους διενέξεις δύνανται να προκαλέσουν μεγάλο κακό στην Εθνική Ομάδα (Αν δούμε το παρελθόν: Αποχώρηση Γιαννάκη από τεχνική ηγεσία λόγω πρόσληψης στον Ολυμπιακό, Αποχώρηση Διαμαντίδη, Απουσία παικτών του Ολυμπιακού λόγω Πιτίνο). Ευτυχώς, που το δηλητήριο της τοξικότητας δεν άγγιξε το ΟΑΚΑ και τους παίκτες της Εθνικής.
ΕΝ ΤΕΛΕΙ…
όποιοι επιλεχθούν να πετάξουν για την Κύπρο, το σημαντικό είναι πως εμείς και πάλι καρφώμενοι στις τηλεοράσεις θα είμαστε. Ελπίζοντας για το καλύτερο. Χωρίς έπαρση και ηττοπάθεια. Θα είμαστε με τον Παπανικολάου, τον Σλούκα, τον Γιάννη, τον Ντίνο, τον Λαρεντζάκη,τον Καλαϊτζάκη,τον Τολιόπουλο και τον Τάιλερ που προσπαθούν κάθε καλοκαίρι να εξασφαλίσουν την συμμετοχή τους με τα γαλανόλευκα. Θα είμαστε με τον Ζούγρη, τον Νετζήπογλου, τον Σαμοντούροβ και τον Χουγκάζ που είναι παρόντες με τις μικρότερες εθνικές και θέλουν να πάρουν τα ηνία και στους άντρες.
Και ελπίζω η κατάληξη που θα έχει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να μην γίνει έρμαιο των υποστηρικτών του Λιόλιου ή των πολέμιων του.
Γιατί η Εθνική είναι πάνω από διοικήσεις ομοσπονδιών και από τα συμφέροντα των συλλόγων.
Εύχομαι η Εθνική Ομάδα να πετύχει τους στόχους της και να ικανοποιήσει τους φιλάθλους που θα διαθέσουν τα χρήματα τους για χάρη των 12 που θα παλέψουν μέχρι τέλους για να διατηρήσουν το ελληνικό μπάσκετ σε περίοπτη θέση στην Ευρώπη. Και εύχομαι ένας ο μη γένοιτο πρόωρος αποκλεισμός να μη γίνει αφορμή για δακρύβρεχτα δημοσιεύματα για το ελληνικό μπάσκετ που αργοπεθαίνει. Το ελληνικό μπάσκετ θα έχει συνέχεια και να είμαστε σίγουροι για αυτό.
Κλείνω με την παράκατω δήλωση του Νίκου Γκάλη από το παρελθόν: «Ποτέ δεν πρέπει ειδικά όταν είσαι νέο παιδί, σε κάλεσμα της εθνικής ομάδας να λες όχι. Είναι σαν να είσαι φαντάρος, πρέπει σε έναν πόλεμο να προστατεύεις τη χώρα σου»
