1999. Το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται στα ντουζένια του. Το Ελληνικό Πρωτάθλημα ήταν ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης, οι συλλογικές διακρίσεις στο εξωτερικό διαδέχονται η μία την άλλη και όλα τα φόντα στρέφονταν στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας.
Η Ελλάδα μόλις πριν έναν χρόνο άγγιξε την κορυφή του κόσμου, αλλα δεν τα κατάφερε. Στα προηγούμενα Ευρωμπάσκετ η Εθνική βρίσκονταν ένα 40λεπτο μακριά από τα μετάλλια. Η 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 αποτέλεσε παράσημο για το αναπτυσσόμενο ελληνικό μπάσκετ.
Τον Ιούνιο του 1999 έρχεται ένα ακόμη Ευρωμπάσκετ. Η δίψα για διάκριση είναι μεγάλη, καθώς έχουν περάσει 10 χρόνια από το τελευταίο μετάλλιο της Εθνικής. Στο μεταξύ είχαν προκύψει αλλαγές στη θέση του Ομοσπονδιακού προπονητή με τον Κώστα Πετρόπουλο να αντικαθιστά τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τον Γιάννη Ιωαννίδη να αναλαμβάνει ρόλο “σκιώδους” προπονητή-συμβούλου.
Η Εθνική παρουσιάστηκε με σημαντικές απουσίες. Φασούλας, Ρεντζιάς, Οικονόμου και Σιούτης ήταν αδύνατο να συμμετέχουν ταλαιπωρημένοι από τους τραυματισμούς τους.
Έτσι λοιπόν, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα παρατάχθηκε με βετεράνους, παίκτες των 90s αλλά και με τα παιδιά που είχαν κατακτήσει το Μουντομπάσκετ Εφήβων του 1995.
Συγκεκριμένα: Γιώργος Σιγάλας, Φραγκίσκος Αλβέρτης, Μιχάλης Κακιούζης, Ιάκωβος Τσακαλίδης, Νίκος Μπουντούρης, Άγγελος Κορωνιός, Γιάννης Γιαννούλης, Γιώργος Καλαιτζής, Γιώργος Μπαλογιάννης, Δημήτρης Παπανικολάου, Βασίλης Σιούτης, Γιώργος Καράγκουτης.
Η αισιοδοξία ήταν… στα ύψη για μία μεγάλη επιτυχία. Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο ύπηρξε η εντύπωση πως θα μπορούσαμε να φτάσουμε ξανά στα μετάλλια ή για κάποιους πιο μετριοπαθείς να διανύσουμε μία εξαιρετική πορεία. Λίγο πριν την έναρξη του τουρνουά όμως, μία ατυχία τάραξε την Εθνική. Ο Αλβέρτης υπέστη στην τελευταία προπόνηση βαρύ διάστρεμμα που τον αφόπλισε οριστικά. Η Ελλάδα έτσι θα παραταχθεί με 11 παίκτες, αφού οι 12αδες είχαν κλειδώσει.
Ο όμιλος μας; Σύμφωνα με τους δημοσιογράφους της εποχής ήταν βατός. Πιστεύαν όλοι τους (και όχι αφελώς) ότι θα περνούσαμε στην επόμενη φάση. Το γεγονός ότι 3 από τις 4 ομάδες του ομίλου θα προχωρούσαν στην διοργάνωση ενίσχυαν την παραπάνω άποψη.
Οι αντίπαλοι μας ήταν οι Γερμανοί με τον Νοβίντσκι που θα συμμετείχε για πρώτη φόρα σε διεθνή διοργάνση, οι Λιθουανοί που είχαν μαζί τους τον γίγαντα Σαμπόνις και οι Τσέχοι για τους οποίους θα λέγαμε ότι ήταν ο αδύναμος κρίκος της παρέας.
Όμως η κατάσταση αδικαιολόγητης ευφορίας έμελλε να αλλάξει ριζικά μέσα σε τρία 24ωρα.
Πρεμιέρα στις 21 Ιουνίου 1999 αντιμετωπίζοντας την Γερμανία. Η Εθνική εμφανίζεται σαν ένας αμυντικός ογκόλιθος, κάνοντας δύσκολη την ζωή των Πάντσερ. 2 λεπτά πριν το τέλος η Ελλάδα βρίσκεται στο +8 με τα ροδοπέταλα της νίκης να έχουν στρωθεί για εκείνη.
Βέβαιως και λέω ψέματα. Στα τελευταία 120 δευτερόλεπτα παίκτες, προπονητές, φίλαθλοι και τηλεθεατές έγιναν μάρτυρες ένος “Τιτανικού” για την ελληνική άμυνα. Το επιμέρους 11-2 της Γερμανίας υποχρέωσε την Εθνική μας σε μία σοκαριστική ήττα. Ο νεανίας Ντιρκ μας φόρτωσε 21 πόντους και θα περιμέναμε 6 χρόνια για να τον κατανικήσουμε στην Σερβία.
Την επόμενη μέρα οι παίκτες όφειλαν να μαζέψουν τα κομμάτια τους, από το χθεσινό κάζο παίζοντας με την Τσεχία. Η Εθνική και πάλι μπήκε νωθρά στο παιχνίδι, αναγκαζόμενη να κυνηγάει στο σκορ τους κατα τα αλλά “εύκολους” Τσέχους. Εν τέλει η διαφορά έφτασε και σε διψήφια επίπεδα λίγο πριν την λήξη. 72-83 και δεύτερο σερί κάζο για την ομάδα του Κώστα Πετρόπουλου.
Στις 23 Ιουνίου παίζαμε το ματς ζωής ή θανάτου με τους Λιθουανούς. Η νίκη ήταν μονόδρομος για να την σκαπουλάρουμε. Ο Σαμπόνις όμως είχε άλλη άποψη…
Ο γιγάντας κατάπιε τον Τσακαλίδη και η Ελλάδα έχασε εμφατικά με 64-82. 3/3 σε ήττες όμως… Έτσι, η Εθνική πέρασε και δεν ακούμπησε στην Ντιζόν. Από τις δεκαέξι ομάδες, η Ελλάδα κατατάχθηκε τελευταία!
Η φτωχή επιθετική συγκομιδή (194 πόντοι) και οι διψήφιες διαφορές αποκάλυψαν την ντροπή του εθνικού μας συγκροτήματος.
Το συγκεκριμένο Ευρωμπάσκετ αποτέλεσε την αρχή μίας 5ετους περιόδου εσωστρέφειας μέχρι το 2004 και την έλευση της νέας φρουράς που μας χάρισε τις επιτυχίες του 2005, του 2006 και του 2009.
Βέβαια μέχρι το Βελιγράδι, ακολούθησαν η Τουρκία το 2001, η απουσία από το Μουντομπάσκετ του 2002 και το απογοητευτικό Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας το 2003.
Μπορούμε με αυτή την αναδρομή να μάθουμε κάτι για το σήμερα; Η απάντηση είναι θετική. Το πισωγύρισμα στο 1999 αποτελεί μάθημα, για όσους δημιουργούν πολλές προσδοκίες και στη συνέχεια είναι οι αυστηρότεροι κριτές στην αποτυχία.
Για αυτό οφείλουμε να τον πήχη σε ρεαλιστικά επίπεδα, χωρίς ανεδαφικές μεγαλοστομίες και υπεροψίες. Και ευτυχώς που η Εθνική φέτος έχει δείξει ότι ακολουθεί τον σωστό δρόμο ως προς τις επικοινωνιακές της τακτικές.
Καλή επιτυχία στην Εθνική, ελπίζοντας για το καλύτερο!
