Χθες, η Εθνική έκανε περήφανη κάθε γωνιά της χώρας. Τώρα, έχει να επωμιστεί ένα βάρος, που για αυτήν φαντάζει ίσο με πούπουλο..
Κιομως, το brain drain έγινε brain… craze στην Γλασκώβη
Για εμάς τους νέους, που μεγαλώσαμε σε μια Ελλάδα που δεν είχε “γαλανόλευκο” κλίμα, ούτε ψυχή, ο αθλητισμός κυρίως μας έδωσε μια έξοδο, και ας ήμασταν παιδάκια. Ακόμα και αν αγνοήσουμε τις κοινωνικοοικονομικές “μαχαιριές” των τελευταίων χρόνων, το ποδόσφαιρο δεν προσέφερε και την πιο γλυκιά ηδονή. Μπορεί να προλάβαμε οριακά εκείνο το πέναλτι του Σαμαρά, αλλά ακολούθησε η πίκρα με το κεφάλι ψηλά απέναντι στην Κόστα Ρίκα. Μπορεί να πιστεύαμε πως θα δούμε την εθνική στο ευρωπαϊκό του 2016, αλλά μείναμε με το στόμα ανοιχτό απέναντι στα Νησιά Φερόε. Μετά απλά ελπίζαμε να κάνουμε κάτι, αλλά παίζαμε με το Λίχτενσταϊν σαν η μπάλα να ήταν τετράγωνη. Όμως, τώρα όχι απλά θα προλάβουμε, ούτε θα ελπίζουμε ή πιστεύουμε. Από εδώ και έπειτα ξέρουμε, πως αυτά τα παλικάρια που μαγεύουν στα πρωταθλήματα τους, ή ακόμα και στο Ελληνικό, θα μας κάνουν να χαρούμε. Παρά πολύ. Τόσο πολύ που θα κλαίμε από χαρά για μια δεκαετία ολόκληρη.
Ιβάν Γιοβάνοβιτς: Ένας σύγχρονος Χριστόφορος Κολόμβος
Όταν ανακοινώθηκε η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής ομάδας από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ένα πανηγυρικό κλίμα και συλλογική ευημερία “πλημμύρισαν” τα σοσιαλ. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως το ίδιο κλίμα επικρατούσε όταν έφτασε στο αεροδρόμιο ο Ρεχάγκελ, ο σύγχρονος βασιλιάς Όθωνας. Ο Γερμανός τεχνικός μας έστειλε σε έναν ουρανό όμοιο με τον παράδεισο το 2004 στην Πορτογαλία. Ο Ιβάν, σαν άλλος Κολόμβος, καλείται να μας ανοίξει ποδοσφαιρικούς ορίζοντες και κόσμους, τους οποίους ο Έλληνας δεν έχει ακόμα την ικανότητα να φανταστεί. Το πλοίο της Εθνικής από τον Σεπτέμβρη και μετά θα κοιτάξει να σαλπάρει για την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Είναι χρέος μας, σε αυτό το ταξίδι, να είμαστε οι ευνοϊκοί άνεμοι, οι οποίοι θα κάνουν το ταξίδι πιο εύκολο και ευχάριστο για αυτούς τους μαχητές των γηπέδων. Η ίδια στήριξη, πρέπει να αποδοθεί και στον καπετάνιο.
Μια μεσοεπιθετική γραμμή, της οποίας το ταβάνι βρίσκεται σε άλλους γαλαξίες
Καρέτσας, Τζόλης, Κωνσταντέλιας. Μια τριάδα που κάθε σκάουτερ θα έτριβε τα μάτια του και θα έτρεχε στην διοίκηση της ομάδας του για την αγοράσει συλλήβδην. Και μην ξεχάσουμε, υπάρχουν και άλλοι. Πίσω περιμένουν οι εμπειρότατοι Πέλκας, Μασούρας, Μπακασέτας. Και ποιος μπορεί να αφήσει έξω, τον Μπάμπη Κωστούλα, στου οποίου τα πόδια έχει στρώσει χάλι η μισή Ευρώπη. Όταν έχεις τόση ποιότητα, στην οποία προστίθεται εμπειρία, “κοχόνες” και αντοχή, τότε έχεις μια συνταγή ικανή για να κάνει μέχρι και την Δανία να φοβάται. Αν θέλει κανείς να προσθέσουμε και τα καθαρόαιμα φορ μέσα, με Παυλίδη, Ιωαννίδη και οσονούπω τον Στέφανο Τζίμα, έχεις τρία μοντέρνα φορ με τρία διαφορετικά στυλ, που “σβήνουν” οποίο στόπερ βρουν απέναντι τους.
Το κέντρο είναι σταθερό, όποιος και αν παίζει
Όλοι λένε από χθες: “Να χαμέ ένα χάφ ακόμα και θα ήμασταν ελίτ!”. Μα ήδη είμαστε. Το δίδυμο Μουζακίτης-Ζαφείρης είμαι σίγουρος πως εχθές έκανε τους Κατσουράνη-Καραγκούνη να συγκινούνται, αφού επιτέλους βρέθηκαν δυο άξιοι διάδοχοι τους, με προοπτικές world class επιπέδου. “Μα, έχουμε τον Σίωπη και τον Μάνταλο από πίσω, εδώ δεν έχεις βάθος τόσο ποιοτικό.”, θα ισχυριστούν μερικοί. Δεκτό εκ εμού, αλλά μήπως ξεχάσαμε πόσο “κινητήρας” είναι ο Σιώπης; Μήπως ξεχάσαμε την ηγετικότητα που προσφέρει ο Μάνταλος στα αποδυτήρια και τα καλά του παιχνίδια ως αλλαγή; Αν χρειαστούμε και πέμπτο χαφ, υπάρχουν επιλογές για ανάσες (Τσιγγάρας/Γαλανόπουλος/Κουρμπέλης).
Τιμή στα παλικάρια μας, που φυλάνε Θερμοπύλες
Πέντε παιδιά, σαν να βγήκαν γαλουχημένα στο Ευρωπαϊκό ιδεώδες του ποδοσφαίρου. Ο Κωνσταντής κάτω από τα δοκάρια, είτε απειλείται είτε όχι, προσφέρει μια ασφάλεια δίχως προηγούμενο. Από πίσω του περιμένει να πάρει συμμετοχές και ο Μανδάς. Στα αριστερά, δυο μπακ που στην Αγγλία έπαιζαν, με τον ένα να συνεχίζει ακόμα σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη, οργώνουν και κεντάνε με overlap και underlap που κάνουν πρωτοκλασσάτους παίχτες να ζηλεύουν. Δεξιά, το γιν και το γιανγκ. Ο νέος Γιούρκας που φέρει το όνομα Γίωργος Βαγιαννίδης, μπερδέυει με τα ανεβάσματά του κάθε αντίπαλο. Πίσω του, ο θαρραλέος Λάζαρος, που στο Γουέμπλεϊ υπήρξε η ασπίδα που δεν πέρασε ποτέ ο Μπέλιγχαμ. Στα στόπερ, ο Κουλιεράκης ανεβάζει την μπάλα σαν λίμπερο που ο Γκουαρδιόλα θα χρυσοπλήρωνε για πάρτη του. Δίπλα του, ο Μαυροπάνος, όντας χρόνια στο κορυφαίο επίπεδο, αποτελεί έναν ευλύγιστο ογκόλιθο που δεν προσπερνιέται με άνεση. Πίσω τους περιμένουν αλλά δυο παιδιά με ψυχή. Ο Παναγιώτης Ρέτσος, το παιδί που θυμίζει τόσο πολύ τον δαφνοστεφανωμένο στο σήμα της ομάδας του, να είναι έτοιμος σε κάθε συγκυρία. Μαζί του, ο Παντελής Χατζιδιάκος, που έχει φάει με το κουτάλι τα ευρωπαϊκά γήπεδα.
Κώστα, σήκωσε και εσύ το τηλέφωνο…
Κιομως, μέσα στους τόσους επαίνους των παρόντων, λείπει άλλη μια ηγετική ψυχή, ο Κώστας Φορτούνης. Δεν ξέρω πόσο έχει μιλήσει με τον Γιοβάνοβιτς, αλλά είμαι σίγουρος πως ο Σέρβος τεχνικός θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να “σκίσει” την απόσυρση του από την Εθνική, ώστε να ξαναδούμε έναν πραγματικό μάγο, ηγέτη και γητευτή των γηπέδων να ξαναφορά το εθνόσημο. Είναι ένας από τους λίγους παίχτες που έπαιξε στα μαύρα χρόνια μετά το Μουντιάλ του 2014, ώρα να αποτελέσει ένας από τους πολλούς που θα προλάβει την νέα χρυσή γενιά της Εθνικής. Γι’αυτό, Κώστα, μην μας ξενερώσεις…
Αναγνωρίστε το πλάνο, τιμήστε όπως πρέπει αυτό το σύνολο
Το εξωπραγματικό στατιστικό, πως η Εθνική άρχισε χθες με 11αδα με μέσο όρο ηλικίας 22.7 χρόνων, πρέπει να μας χαροποιεί όσο τίποτε άλλο. Αλλά δεν πρέπει να σταθούμε μόνο σε αυτό. Από εδώ και πέρα, η Ελληνική κοινωνία, ή πιο συγκεκριμένα η ποδοσφαιρική κοινότητα, οφείλει να προστατεύσει τους παίχτες και το προσωπικό από κάθε είδους στοχοποίηση, είτε νέους είτε παλιούς. Όσο η Ελλάδα προστατεύει αυτούς που την αναδεικνύουν, τόσο περισσότερο το φως της θα φωτίζει στην Γηραιά Ήπειρο. Στηρίξτε, γιατί το ταβάνι αυτής της ομάδας είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που νομίζουμε. Παρά πολύ μεγαλύτερο.
