Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω από που να αρχίσω αυτό το κείμενο. Δεν πρόλαβα, ως παιδάκι, τον Βιεϊρίνια στα “ντουζένια” του, όταν πρωτοπάτησε στην Τούμπα. Αλλά πιστεύω πως και τα χρόνια της επιστροφής, απέδειξαν και με το παραπάνω, το μέγεθος που αξίζει να του αποδίδεται στον οργανισμό ΠΑΟΚ. Αυτό λοιπόν, είναι ένα μεγάλο ταξίδι πίσω στον χρόνο, για τον Αντελίνιο Βιεϊρίνια.
ΜΕ ΒΑΡΚΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ
Το καλοκαίρι του 2008, ένα αμούστακο παιδί ήρθε δανεικός από την Πόρτο, ώστε να βρει τα πατήματα του στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Αρχιτέκτονας της μεταγραφής του, ο μεγάλος Φερνάντο Σάντος. Ο πολυαγαπημένος Πορτογάλος προπονητής τότε έφερε μια μικρή Πορτογαλική αποικία, μεταξύ των προσώπων της ο Βιεϊρίνια.
Ο μικρός Αντελίνιο, τελικά όχι απλά έδειξε ωραία στοιχεία, αλλά εδραιώθηκε σε εκείνη την όμορφη ομάδα, λίγο πριν την διοίκηση Σαββίδη. Έπεισε τόσο πολύ τους ανθρώπους της ομάδας με τις εμφανίσεις του, που ο Δικέφαλος τον αγόρασε για 1 εκατομμύριο το καλοκαίρι το 2009.
Τα επόμενα χρόνια, ο Βιεϊρίνια εδραιώθηκε ως αναπόσπαστο κομμάτι της ενδεκάδας του ΠΑΟΚ. Έδωσε παραστάσεις, που έκαναν πολύ κόσμο να τρίβει τα μάτια του. Από την βολίδα απέναντι στην Φενέρ στην προβολή στο Καραϊσκάκη, ο Πορτογάλος έκανε όλη την χώρα να τον χειροκροτά.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΝΤΙΟ
Η Βόλφσμπουργκ έκανε αρκετές κρούσεις το καλοκαίρι του 2011 για τον Βιεϊρίνια. Τελικά, με το που πάτησε η ανθρωπότητα το έτος 2012, ο ΠΑΟΚ πούλησε έναντι 4 εκατομμυρίων τον Πορτογάλο, που μετακόμισε στην Γερμανική ομάδα. Λίγο πριν φύγει, μπήκε για μια τελευταία φορά στην Τούμπα, καταρρακωμένος συναισθηματικά, και αποχαιρέτησε τον λαό του ΠΑΟΚ.
Όμως, δεσμεύτηκε κάτι μεγάλο. Η μεγάλη του υπόσχεση, ήταν να γυρίσει κάποια μέρα στην Θεσσαλονίκη, ώστε να κατακτήσει τίτλους, με την ομάδα που τον άνδρωσε.
ΚΑΙ Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Η ανακοίνωση της επιστροφής προκάλεσε σεισμό στον ΠΑΟΚ. Το πρώτο μέρος της υπόσχεσης του Βιεϊρίνια, να επιστρέψει στην Ελλάδα μόνο για τον ΠΑΟΚ, είχε μόλις πάρει σάρκα και οστά. Το δεύτερο μέρος, δεν ήθελε και πολύ τελικά να εκπληρωθεί.
Η ΓΙΓΑΝΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ
Ξημέρωνε 12 Μαΐου του 2018. Μετά από μια χρόνια με τα εξωαγωνιστικά ευτράπελα των ευτράπελων, ο ΠΑΟΚ αγωνίζεται στον τελικό του Κυπέλλου απέναντι στην ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Ένας τελικός ποτισμένος στην τεράστια αντιπαλότητα που σημάδεψε εκείνη την σεζόν, το 2017-18. Στον τελικό, ο ΠΑΟΚ έχει παίξει ίσως και το πιο κυρίαρχο του παιχνίδι στην σεζόν. Ο Πρίγιοβιτς έχει χάσει πέναλτι, ο Μπάρκας τα έχει πιάσει όλα, και το σκορ είναι στο 0-0 μετά την συμπλήρωση των 60 λεπτών.
65ο λεπτό. Ο ΠΑΟΚ έχει κερδίσει φάουλ σε καλή γωνία, αλλά σχετικά μακρινή απόσταση. Ο Βιεϊρίνια κάθεται και κοιτάει απέναντι του ένα τείχος 6 παιχτών της ΑΕΚ και 2 του ΠΑΟΚ. Δεν διστάζει και στοχεύει την εξωτερική γωνία του Μπάρκα, την δεξιά. Παίρνει φόρα και η τροχιά της μπάλας είναι μια από τις πιο όμορφες γεωμετρικά και τεχνικά. Πετάει στον αέρα σαν χορεύτρια και τελικά, γκολ. Βρίσκει χωρίς να κάνει επαφή με το χορτάρι τα δίχτυα. Έκρηξη. Ο τρελαμένος αρχηγός τρέχει ζιγκ-ζαγκ, προτού πηδήξει πάνω από τις μπαριέρες των διαφημιστικών και τελικά να ρίξει την πιο εμβληματική κλωτσιά σε τελικό κυπέλλου, που δεν αφορούσε την μπάλα.
Αφορούσε όλη εκείνη την χρόνια. Ένα ξέσπασμα δίχως προηγούμενο από τον αρχηγό, που έβλεπε το όνειρο του πρώτου του τίτλου με τον Δικέφαλο να πλησιάζει όλο και περισσότερο. Και πλησίασε. Το ματς έληξε 2-0, με τον ΠΑΟΚ κυπελλούχο. Ναι, ο πρώτος τίτλος ήρθε με την υπογραφή του, αλλά έμενε να κατακτήσει κάτι μεγαλύτερο, το πρωτάθλημα.
O MENTOR, O REGENTE, O CAPITAO
Ο μέντορας, ο δυνάστης, ο αρχηγός. Αυτές είναι οι τρεις λέξεις που περιγράφουν στην εντέλεια τον ρόλο του Βιεϊρίνια στο πρώτο αήττητο νταμπλ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από εκείνο το θαυματουργό βόλε στο Αγρίνιο μέχρι την μαγευτική οβίδα στο 3-1 απέναντι στον Ολυμπιακό, ο Πορτογάλος ήταν ο εξ’ ορισμού ηγέτης εκείνης της ομάδας. Ακόμα και όταν τραυματίστηκε ακαριαία με την Λάρισα, είμαι σίγουρος πως η ομάδα συσπειρώθηκε γύρω του για να του υπενθυμίσει τι εκπροσωπεί. Τα δάκρυα του στην φιέστα με την Λιβαδειά, δεν νομίζω πως περιγράφονται με λόγια.
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΝΑΡΙΑ
Μετά ακολούθησαν ωραία χρόνια, λίγο πριν το τέλος. Κύπελλο το 2021 απέναντι στον Ολυμπιακό, με τον ίδιο να σκοράρει πέναλτι στο ματς. Διάκριση στην Ευρώπη και την παρθενική χρόνια του Κονφερενς Λιγκ, όταν ο ΠΑΟΚ έφτασε στους 8. Ακόμα και εκείνη την χρόνια, έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό μου δυο στιγμές. Εκείνο το σουτ απέναντι στην Μίντιλαντ, που θύμισε τον μικρό Αντελίνιο, για να βοηθήσει στην μεγάλη πρόκριση απέναντι στους Δανούς. Προφανώς όμως, δεν ξεχνιέται η αυτοθυσία στην ρεβάνς των 16 απέναντι στην Γάνδη. Το αίμα έτρεχε σαν νερό από το κεφάλι του, μετά από σφοδρή σύγκρουση, αλλά δεν τα παράτησε. Έδειξε ότι έχει ψυχή βαθειά, μοιράζοντας μάλιστα με έξυπνη κομπίνα στον Ντάγκλας Αουγκόυστο για το γκολ της πρόκρισης μέσα στο Βέλγιο. Αυτή είναι η τελευταία μεγάλη στιγμή του Πορτογάλου, πριν την ηληκιακή και λογικότατη παρακμή στο αγωνιστικό κομμάτι.
ΦΕΥΓΩ ΑΛΛΑ…
Και τώρα φτάσαμε στο τέλος. Ο Βιεϊρίνια πέρσι ήταν η μαχητική ψυχή των αποδυτηρίων, καθώς πια το σώμα του δεν τον βοηθούσε να παίζει στα παλιά του στάνταρ. Μοναδική σπιθαμή στο αγωνιστικό κομμάτι, εκείνο το “βρωμόσουτο” μέσα στην Αμπερντίν, στην μεγάλη απόλυτη ανατροπή του ΠΑΟΚ στον περσινό όμιλο του στο Κόνφερενς. Η στιγμή που έβαλε το 3-1 με τον Παναθηναϊκό, για εμένα είναι κάτι παραπάνω από αγωνιστική. Είναι η τελευταία μεγάλη στιγμή, το τελευταίο καρδιοχτύπι που έκανε την Τούμπα να ανατιναχτεί. Είναι η στιγμή που ο ΠΑΟΚ άγγιξε το περσινό πρωτάθλημα και εντέλει το πήρε. Φέτος δεν έκανε πολλά, γεγονός που φαντάζει λογικό. Τώρα, ήρθε η ώρα να αναλάβει ένα πόστο άξιο, όπως του αρμόζει, για να βοηθήσει τον ΠΑΟΚ να πορευτεί ως μοντέρνο ποδοσφαιρικό κλαμπ.
Αντέλινιο, Αντρέ, πόσο δίκιο έχει το σύνθημα που επέλεξες για το αντίο σου. Όμως θα το αλλάξω λιγάκι. Τι ήσουν για όλους εμάς, Αντελίνιο Βιεϊρίνια, κάνεις δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ. Ευχαριστούμε αρχηγέ, για όλα.
