Κατ’ αρχάς, να υπογραμμίσουμε ότι το κείμενο που θα διαβάσετε δεν έχει ως στόχο την απαξίωση και την εκτόξευση «λάσπης» στην όλη προσπάθεια που γίνεται, ούτε φυσικά γράφεται με εμπάθεια.
Η αξιολόγηση του εκάστοτε εγχειρήματος αποτελεί πρώτα απ’ όλα υποχρέωση των επιτελών της ομοσπονδίας. Αυτό που, ωστόσο, πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι όλοι όσοι παρακολουθούμε τα μπασκετικά δρώμενα, έχουμε χρέος να καταθέτουμε την άποψή μας, όπως το έκανε ο υπογράφων και μετά την αποτυχημένη προσπάθεια της Εθνικής Νέων, η οποία κατέλαβε την 5η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη τον περασμένο Ιούλιο στην Κρήτη.
Είμαστε εδώ για να καταγράφουμε όλα τα πεπραγμένα στον χώρο του αθλήματος και με βάση την εμπειρία και την διαδρομή μας, να αποδίδουμε τα του Καίσαρος των Καίσαρι. Επιβραβεύοντας όσα, κατά την ταπεινή μας άποψη, ανήκουν στα καλώς κείμενα και ασκώντας καλοπροαίρετη κριτική σε όσα πιστεύουμε ότι δεν μας πηγαίνουν μπροστά.
Και κατά βάση επειδή αγαπάμε το μπάσκετ και θέλουμε να βλέπουμε τις μικρές Εθνικές ομάδες να μας εκπροσωπούν με το καλύτερο δυνατό τρόπο και κατ’ επέκταση να τροφοφοδοτούν την δεξαμενή της Ανδρών (έχει πολλά εμπόδια η εφετινή προσπάθεια με φόντο το Eurobasket, αλλά κάτι μας λέει ότι τα καλύτερα έρχονται) με ολοένα και περισσότερους παίκτες.
Γίνεται δουλειά που δεν αναδεικνύεται
Σε αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται εδώ και τέσσερα χρόνια το αρκετά αναδομημένο αναπτυξιακό πρόγραμμα της ΕΟΚ, που σε σχέση με το τι γινόταν τα τελευταία χρόνια της προηγούμενης διοίκησης (2018-2021), είναι ξεκάθαρο ότι έχει κάνει σημαντικά βήματα προς τα εμπρός.
Σε πολλούς τομείς, όπως η χαρτογράφηση των ταλέντων, η οργάνωση τριημέρων, το πλάνο και ο σχεδιασμός στην παραγωγική διαδικασία, η επιμόρφωση των προπονητών ανά την επικράτεια, αλλά και η συνεργασία με τα σωματεία για την ατομική βελτίωση των νεαρών αθλητών που ξεχωρίζουν και οι οποίοι χρήζουν μίας πιο ιδιαίτερης προσοχή!
Όταν έρχεται η ώρα της κρίσης, όμως, δυστυχώς καταφέρνουμε να χύσουμε την καρδάρα με το γάλα, με αποτέλεσμα να μην αναδεικνύεται και αναγνωρίζεται η δουλειά που όντως γίνεται !
Ούτε οι έφηβοι, ούτε οι παίδες είχαν ρόστερ διάκρισης!
Πριν μπούμε στο ψητό, όμως, θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι πλην της Εθνικής Νέων, που είχε ίσως την πιο ταλαντούχα φουρνιά της τελευταίας 8ετίας και δικαίως οι προσδοκίες από την εφετινή της υποχρέωση, ήταν πολύ υψηλές, καμία από τις υπόλοιπες μικρές Εθνικές ομάδες (δηλαδή οι έφηβοι και οι παίδες, γιατί οι παμπαίδες δεν συμμετέχουν σε αντίστοιχο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα), δεν είχαν το υλικό για να διεκδικήσουν κάποια διάκριση.
Πολλώ δε μάλλον, από την στιγμή που και οι δύο ομάδες μας παρατάχθηκαν με απουσίες παικτών-κλειδιά (Αλεξάκης, Σκληρός, Γεώργας για τους πρώτους και Γιαντσίδης για τους δεύτερους), λόγω τραυματισμών.
Προβλήματα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν αμελητέα, ειδικά για μία χώρα που παραδοσιακά έχει φτωχή παραγωγή σε παίκτες, που με βάση τον τρόπο που παίζεται το σύγχρονο μπάσκετ, θεωρούνται ταλέντα πρώτης γραμμής.
Κοινώς, ούτε παιδιά με μεγάλο μέγεθος και αξιοσημείωτη αθλητικότητα βγάζουμε, ούτε μεγάλους σουτέρ διαθέτουμε, ούτε εκπέμπουμε κάποια αξιόλογη μπασκετική κουλτούρα. Αν σε κάτι βρισκόμαστε ακόμη σε καλή σειρά στην ευρωπαϊκή κλίμακα, αυτό είναι η μακρά παράδοση και μεγάλη τεχνογνωσία που έχουμε σαν παραγωγική διαδικασία.
Μέχρι πρότινος, μάλιστα, τα παραπάνω στοιχεία μας βοηθούσαν, σε έναν βαθμό, να «κρύβουμε» τις αδυναμίες μας και να διατηρούμαστε σε ένα αξιοπρεπές, πλην όμως κάτω του μετρίου, επίπεδο σε σύγκριση με τις υπόλοιπες δυνάμεις του χώρου στην «Γηραιά ήπειρο».
Επομένως και ειδικότερα αν κάποιος παρακολούθησε τα εφετινά τουρνουά, τις ομάδες που παρουσίασαν και το μπάσκετ που έπαιξαν οι αντίπαλοί μας, καθώς επίσης και την χαώδη σωματοδομική διαφορά που είχαν οι αθλητές μας σε σχέση με τους ξένους (μία ματιά στις καλύτερες πεντάδες των δύο τουρνουά είναι ενδεικτική για του λόγου το αληθές), τόσο η 11η θέση που κατέλαβε η Εθνική Εφήβων στο Βελιγράδι, όσο και η 10η στην οποία τερμάτισε η αντίστοιχη των Παίδων στην Τυφλίδα, δεν συνιστούν καμία παταγώδη αποτυχία.
Μας έχουν πλησιάσει και προσπεράσει χώρες που ήταν από κάτω μας!
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι το αποτέλεσμα ήταν το επιθυμητό και αυτό που έχουμε συνηθίσει για τις αντιπροσωπευτικές μας ομάδες στις αναπτυξιακές ηλικίες. Ωστόσο, ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το φαινόμενο που «θέλει» χώρες, που στις ηλικίες κάτω των 18 ετών, θεωρούνταν αρκετά πιο πίσω από την Ελλάδα στο πρόσφατο παρελθόν, είτε να μας πλησιάζουν (Ισραήλ, Φινλανδία), είτε πλέον να μας έχουν προσπεράσει (Γερμανία, Λετονία, Τουρκία και Σλοβενία).
Είναι τυχαίο που οι Γερμανοί έχουν αρχιπροπονητή του αναπτυξιακού τους προγράμματος, τον Ντιρκ Μπάουερμαν (κοούτσαρε και την Εθνική παίδων!) και head coach στην εφήβων τον παλιό μας γνώριμο Στέφεν Αριγκμπάμπου;
Τα αίτια της σταδιακής οπισθοχώρησης που παρατηρείται, πάντως και η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να έχει αποφευχθεί, δεν είναι καθόλου δυσδιάκριτα και σε μεγάλο βαθμό, έχουν να κάνουν:
Κατά πρώτον με την στελέχωση των μικρών Εθνικών ομάδων με προαποφασισμένη… ατζέντα και κατά δεύτερον με την τεχνική καθοδήγησή τους από προπονητές, που είτε δεν έχουν υπάρξει νωρίτερα ως πρώτοι (αναφέρομαι στην τελευταία 4ετία, οπότε εξαιρώ τον Μάκη Γιατρά, τον Ηλία Καντζούρη και τον Βαγγέλη Ζιάγκο) και δεν έχουν ανάλογες εμπειρίες, είτε δεν έχουν καταγράψει αρκετά χιλιόμετρα στην συγκεκριμένη θέση, για να σηκώσουν και το αντίστοιχο βάρος.
Τόσο το προπονητικό, όσο και το ειδικό για να κάνουν την δουλειά τους, χωρίς την παραμικρή επιρροή από τις διόλου ευκαταφρόνητες «πελατειακές σχέσεις» που δρουν τόσο αποφασιστικά ακόμη και σε έναν χώρο, που θα έπρεπε να είναι πολύ πιο αγνός και φουλ ερασιτεχνικός.
Και αυτό το δεύτερο σχετικά με τις παραστάσεις των προπονητών, το αναφέρω, σεβόμενος απόλυτα και την προσπάθεια και την αφοσίωση που καταθέτουν όλοι οι προπονητές και εν προκειμένω οι εφετινοί της εφήβων (Σκροπολίθας) και της παίδων (Μισιακός), αλλά και την κατάρτισή τους! Καθώς επίσης και την επίβλεψη του αρχιπροπονητή του αναπτυξιακού προγράμματος, Κώστα Παπαδόπουλου, ο οποίος έχει αδιαμφισβήτητα μακρά εμπειρία στις μικρές ηλικίες.
Περί ατζέντας
Σε ό,τι αφορά το πρώτο, που έχει να κάνει με τον καταρτισμό των προεπιλογών με βάση έναν σχεδιασμό που έχει γίνει πολύ πριν τελειώσουν οι αγώνες και αρχίσει η προετοιμασία, είναι ξεκάθαρο ότι η συγκεκριμένη παθογένεια (κρατάει εδώ και δεκαετίες ολόκληρες στην ομοσπονδία και δεν εξαλείφθηκε ούτε μετά την αλλαγή διοίκησης) αλλοιώνει την συνολική εικόνα και δυστυχώς, συχνά-πυκνά, έχει αρνητική επίδραση και στο τελικό αποτέλεσμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπό άλλες συνθήκες θα παίρναμε μετάλλια και τώρα τα χάνουμε!
Ωστόσο, το παραπάνω φαινόμενο, που συνίσταται άλλοτε στην εξυπηρέτηση μίας εκάστοτε εταιρείας εκπροσώπησης παικτών (για τον ρόλο που θα έχει ένας πελάτης της στην ομάδα ή για την προώθηση κάποιων άλλων, μέσω της πρόσκλησης στην Εθνική) κι άλλοτε στην εξυπηρέτηση διαπροσωπικών σχέσεων (μεταξύ προπονητών και ατζέντηδων) ή πελατειακών σχέσεων ομοσπονδίας-σωματείων («βαφτίζονται» prospects παίκτες, που ενδεχομένως να μην πληρούν ούτε καν τα προσόντα για την προεπιλογή), είναι πλέον ορατό δια γυμνού οφαθλμού.
Και φέτος, τόσο στην Εθνική νέων, εφήβων (δεν είχε κανέναν παίκτη από τους «αιώνιους»), αλλά και στην παίδων, εκτέθηκαν αρκετοί. Παράγοντες, προπονητές, ατζέντηδες αλλά και παίκτες! Με τους τελευταίους να είναι οι μόνοι που δεν έχουν ευθύνη…
Υγ.1: Το ότι ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε την 4ετή συμφωνία του με έναν 18χρονο (Μπουρνελές), που πέρυσι προπονούνταν όλη την χρονιά με την ανδρική ομάδα, που ο Μπαρτζώκας τον χρησιμοποίησε σε τουλάχιστον έξι παιχνίδια της Stoiximan GBL και ο οποίος δεν κρίθηκε απαραίτητος και ικανός για την 12άδα της Εθνικής εφήβων (γιατί άραγε;), είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί.
Υγ.2: Αν κάποιος παίκτης ξεχώρισε εμφατικά το εφετινό καλοκαίρι από τις Εθνικές ομάδες παίδων κι εφήβων και άφησε σημαντικές υποσχέσεις για το μέλλον (συνδυάζει μπασκετικό ταλέντο, μέγεθος, ηγετικά χαρακτηριστικά αλλά και πληθωρικό τρόπο παιχνιδιού), αυτός ήταν ξεκάθαρα ο Άγγελος Ζούπας. Δεύτερος σκόρερ του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Παίδων (μ.ο. 20,6π.) και 6ος στην αξιολόγηση, με καλά ποσοστά ευστοχίας (σε σχέση με τις προσπάθειες που πήρε) και γεμάτη στατιστική με συμμετοχή σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού.
Υγ.3: Σε σταθερά ανοδική πορεία Σέρβοι, Λιθουανοί, Ιταλοί και Λετονοί. Ειδικότερα οι δύο πρώτες «σχολές», παρουσίασαν εξαιρετικά προγράμματα και το ότι στους εφήβους, η “Lietuva” τερμάτισε 9η (με ρεκόρ 6-1), παίζοντας ίσως το μπάσκετ με την μεγαλύτερη διάρκεια στην διοργάνωση, αποτέλεσε αυτοχειρία μεγατόνων(έκανε μία ήττα, στο πρώτο νοκ άουτ από την Λετονία). Δεν είχε τυχαία έξι πρωτιές στις ομαδικές στατιστικές κατηγορίες με προεξάρχουσα εκείνη στην αξιολόγηση!
Υγ.4: Ο άτυπος τίτλος της παραδοσιακά πιο ασόβαρης μεγάλης δύναμης, παρέμεινε κλασικά στην Γαλλία, που τόσο στους έφηβους όσο και στους παίδες, έχασε ένα χρυσό μετάλλιο που ήθελε… προσπάθεια!
Υγ.5: Κι αν στους εφήβους το αργυρό μετάλλιο ήταν έστω μία παρηγοριά για τους «τρικολόρ» (προηγούνταν με +8, 35 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος του τελικού κι έχασαν με τρίποντο στην εκπνοή), στους παίδες η «αυτοκτονία» δεν είχε προηγούμενο. Μιλάμε για την ομάδα με μακράν την κορυφαία αξιολόγηση, την καλύτερη άμυνα (μ.ο. 59,7π.), την υψηλότερη δημιουργία (μ.ο. 23,3ασ.) και τα περισσότερα κλεψίματα (μ.ο. 18,7) και η οποία κατετάγη 5η με μία μόλις ήττα από την Ιταλία στα προημιτελικά (στο ένα και μοναδικό ματς που δέχθηκε πάνω από 70 πόντους).
Υγ.6: Πολλα περαστικά στο παλικάρι του Περιστερίου (Ασωνίτης), που τραυματίστηκε μάλλον σοβαρά στην τελευταία φάση του τουρνουα, σε μία προσπάθεια για lay up, ενώ το ματς με την Γερμανία είχε κριθεί. Τέτοια ατυχία δεν έχει προηγούμενο!
Υγ.7: Επειδή το έψαξα, γιατί αρχικά δυσκολεύτηκα πολύ να το πιστέψω, είναι λυπηρό να υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές εν έτη 2025. Και μάλιστα από παλαίμαχο διεθνή μπασκετμπολίστα που ηγείται μεγάλης και πολύ επιτυχημένης ακαδημίας (οι παίκτες της δεν είναι ασφαλισμένοι άραγε;) και ο οποίος έχει κάνει μεγάλη καριέρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η άρνηση καταβολής του ποσού των 5 χιλιάδων Ευρώ για το χειρουργείο διεθνή αθλητή που τραυματίστηκε σοβαρά (κάταγμα κνήμης και περόνης) σε αγώνα της εφηβικής του ομάδας, ήταν κάτι που δεν περίμενα να ακούσω για τον συγκεκριμένο βετεράνο μπασκετμπολίστα, που είχε κοσμήσει τον χώρο σαν παίκτης και δεν έχει δώσει ποτέ κανένα δικαίωμα.
πηγη: gazzeta.gr