Για δεκαετίες ο διεθνής τουρισμός γνώρισε ταχεία και συνεχή ανάπτυξη. Μαζί με την άνευ προηγουμένου ανάπτυξη, το ζήτημα του Υπερτουρισμού παρουσίασε και τράβηξε την παγκόσμια προσοχή. Ενώ ο τουρισμός συχνά οδηγεί σε μια ευπρόσδεκτη οικονομική ώθηση, ο Υπερτουρισμός είναι απίστευτα επιζήμιος για το περιβάλλον και τις τοπικές κοινότητες. Πολλοί προορισμοί θέτουν τώρα μέτρα για τη διαχείριση του πλήθους, προστατεύοντας παράλληλα τα δικαιώματα των ντόπιων κατοίκων. Ο Υπερτουρισμός είναι ένας σχετικά νέος όρος στη δημόσια και ακαδημαϊκή συζήτηση και περιγράφει τις αρνητικές συνέπειες του τουρισμού, ωστόσο, το ίδιο το φαινόμενο δεν είναι νέο, καθώς οι προβληματικές μορφές τουριστικού συνωστισμού και οι επιπτώσεις τους στις τοπικές κοινωνίες και το περιβάλλον έχουν μελετηθεί εδώ και δεκαετίες. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι ο χαρακτήρας του τουρισμού σε πολλές τοποθεσίες αλλάζει ραγδαία.
Οι προορισμοί που φθάνουν σε σημείο κορεσμού φέρουν την πίεση εξωτερικών και εσωτερικών επιπτώσεων και παρουσιάζουν σημάδια Υπερτουρισμού. Ως εκ τούτου, ο Υπερτουρισμός συμβαίνει όταν τα αρνητικά αποτελέσματα ενός προορισμού υπερβαίνουν τα οφέλη. Ο Υπερτουρισμός έχει ως αποτέλεσμα την ακραία χρήση του προορισμού, των προϊόντων και υπηρεσιών του σε μια προσπάθεια να ωφεληθεί κοινωνικοοικονομικά και πολιτιστικά. Ως αποτέλεσμα επιστρέφει δυσμενή και εξωφρενικά αποτελέσματα στον τόπο υποδοχής.
Το θέμα έχει προκαλέσει πρόσφατα σημαντικές συζητήσεις σε πολλούς προορισμούς μεγάλης τουριστικής σημασίας παγκοσμίως. Η αυξημένη ροή επισκεπτών, σε σχέση με τις περιορισμένες υπάρχουσες υποδομές, δημιουργεί αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού ορίζει τον Υπερτουρισμό ως «τον αντίκτυπο του τουρισμού σε έναν προορισμό, ή μέρη αυτού, που επηρεάζει υπερβολικά την αντιληπτή ποιότητα ζωής των πολιτών ή/και την ποιότητα των εμπειριών των επισκεπτών με αρνητικό τρόπο».
Ο όρος «Υπερτουρισμός» περιγράφει την κατάσταση κατά την οποία ο αντίκτυπος του τουρισμού, σε ορισμένες χρονικές στιγμές και σε ορισμένες τοποθεσίες, υπερβαίνει τα όρια φυσικής, οικολογικής, κοινωνικής, οικονομικής, ψυχολογικής ή/και πολιτικής ικανότητας (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, 2018).