Παραθαλάσσιες ψαροταβέρνες, ιταλικά wine bar, διαχρονικά καφεζαχαροπλαστεία, ιστορικά καφενεία και τα τοπικά προϊόντα
Με το που το πλοίο μας έδεσε στο γραφικό και αγαπημένο νησί του Αργοσαρωνικού, αισθανθήκαμε ότι αλλάζουμε παραστάσεις. Η οικεία αίσθηση της φιλόξενης Αίγινας μας καλούσε για μια πρωινή βόλτα κατά μήκος του παραλιακού δρόμου, της ολοζώντανης Λεωφόρου Δημοκρατίας με τα κλασικά ή πιο μοντέρνα café-bar από τη μια και τα ιστιοπλοϊκά που εναλλάσσονται με τις ψαρόβαρκες από την άλλη. Την περπατήσαμε όλη, αφουγκραστήκαμε τη βοή της πολυσύχναστης ψαραγοράς όπου εστιάτορες και ντόπιοι σπεύδουν από νωρίς για προμήθειες, κάναμε μια στάση στους υπαίθριους πάγκους μαναβικής με την ολόφρεσκη πραμάτεια κι αποφασίσαμε να πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας ακριβώς απέναντι, στα παραδοσιακά καφενεία της παραλιακής περατζάδας.
Αγαπημένα στέκια, απλά κι ανεπιτήδευτα, με ιστορία που πηγαίνει δεκαετίες πριν, ανοίγουν από νωρίς το πρωί, οπότε και γεμίζουν σταδιακά με τους γηραιότερους του νησιού ως το βράδυ που παραδίδονται στην κεφάτη νεολαία για ουζάκι ή τσίπουρο και δυο-τρεις τυπικούς μεζέδες. Τις μέρες που βρεθήκαμε στην Αίγινα, επισκεφθήκαμε και τα τρία, το βαμμένο σε γαλάζιους τόνους Ακταίον που μετρά δύο δεκαετίες λειτουργίας και στεγάζεται σε ένα από τα υπέροχα ιστορικά κτίσματα του νησιού, το κατακόκκινο καφενείο της Αναστασίας Γαλάρη και το πράσινο του Κώστα Μοίρα που στέκουν δίπλα το ένα στο άλλο, λειτουργώντας αδιαλείπτως εδώ και 60 χρόνια, κάτω από το σκαλιστό μπαλκόνι ενός ακόμη ιστορικού κτηρίου που στέγαζε το Δημαρχείο της Αίγινας. Έτσι, τα πρωινά μας είχαν τη γεύση του ελληνικού καφέ στο μπακιρένιο μπρίκι με γλυκό του κουταλιού φιστίκι δίπλα του– στην Αίγινα βρισκόμασταν εξάλλου – ή ένα ρετρό υποβρύχιο, χάζι στο μόλο με τα ψαροκάικα και ψιλοκουβέντα με γέροντες πρόθυμους να αφηγηθούν ιστορίες από τα παλιά.
